Sanatın Zirvesi: Art Basel 2024 Seçkileri
Yazı Boyutu:
Art Basel’de gerçekleşen Refik Anadol’un “Inner Portrait” projesinin lansmanını ve etkinliğe dair tüm detayları keşfedin.
THY sponsorluğunda gittiğim Art Basel’de yine THY iş birliğinde gerçekleşen Refik Anadol’un “Inner Portrait” projesinin lansmanından sonra dünyanın en önemli büyük fuarlarından olan Art Basel’i detaylı gezme ve sizler için de sanat eserlerinden bir seçki hazırlama fırsatı buldum.
Art Basel, Basel’deki 2024 edisyonunda resim, heykel, fotoğraf ve dijital sanat eserleri de dahil olmak üzere tüm ortamlarda en yüksek kalitede çalışmaları sergileyen 285 önde gelen uluslararası galeriyi bir araya getirdi. Dünyanın dört bir yanından dönen uluslararası sergicilerin arasına ilk kez katılan yirmi iki galeri vardı.
Art Basel’in girişinde her yıl Art Basel’de gerçekleşen ‘’Messeplatz’’ projesi yer alıyor. Bu yılki projenin sanatçı Macaristan doğumlu ve Türkiye’de de Sabancı Müzesi’nden tanıdığımız Agnes Enes. Sanatçının’Wheatfield- A Confrontation’ isimli arazi sanatı oldukça dikkat çeken ve izleyiciyi de içerisine alan bir çalışmaydı. Sanatçının 1982 yılında gerçekleştirdiği bu yerleştirme orijinal buğday tarlası görüntüsü, gıda, enerji, ticaret, dünya ticareti ekonomisinin yanı sıra kötü yönetim, israf, dünya açlığı ve ekolojik endişeleri de sorguluyor.
Fuarda ilk karşınıza çıkan bölüm “Unlimited”. Unlimited, Art Basel’in klasik sanat fuarı standını aşan projelere yönelik öncü sergi platformudur. Fuarın en kavramsal işlerinin olduğu kısım demek mümkün. Katılımcılara anıtsal enstelasyonlar, devasa heykeller, sınırsız duvar resimleri, kapsamlı fotoğraf serileri, kapsamlı video projeksiyonları ve canlı performanslar sunma fırsatı sağlıyor.
Art Basel 2024 Seçkilerim
Christine Sun Kim, “FOMO Scores”; 2024
Engelli sanatçılar için erişebilirliğin önemli bir sorun olabileceğini düşünen sanatçı işaret şeklinde olan panoların üzerine farklı mesajlar yazmış.
Kader Attia, “Intifada: The Endless Rhizomes of Revolution”; 2016
Bu yerleştirmede Y şekline ayrılmış ağaçların altında taşları görüyorsunuz. Sapanlar ağaçların dallarını ayırmasının yanı sıra Filistinli gençlerin ağır silahlara karşı durmak amacıyla taş atmak için kullanıldı.
Chiharu Shiota, “The Extended Line”; 2023 – 2024
Kanserden kurtulmuş bir kişinin deneyimini anlatıyor.
Yayomi Kusama, “Aspiring to Pumpkin’s Love, the Love in My Heart”; 2023
Farklı bir Kusama karşımıza çıkıyor. Yayomi Kusama’nın dikey şeritler halindeki karakteristik noktalarıyla boyanmış olan bu anıtsal heykeli, ilk kez sanatçının 2023’te David Zwirner, New York’ta düzenlenen ‘Her Günümü Çiçekleri Kucaklayarak Harcadığım’ sergisinde gösterilen bir dizi bronz balkabağı eserinin parçasıdır.
Christo, “Wrapped 1961 Volkswagen Beetle Saloon”; 1963 – 2014
Nane renginde 1961 Volkswagen Beetle’ı (kendisi ve Jeanne-Claude’un 50 yıl önce kullandığı modelin aynısı) satın aldıktan sonra Christo, 2014’te arabayı kapladı ve böylece şimdi Unlimited 2024’te tanıtılan Sarılmış 1961 Volkswagen Beetle Sedan’ı yarattı.
Martin Margiela, “Podium”; 2024
Parlak, metal demirlerle yapılmış bir podyum yerine karşımıza tüylerle kaplanmış bir podyum çıkıyor. Sanatçı gösterişli ve steril olarak kabul edilen, bir zamanların cazibe nesnesini karşıtlarla sunuyor.
Bu sene Art Basel’deki galerilerdeki eserlerde dikkatimi çeken en çok şey sanat tarihine bol bol göndermeler yapılmış olmasıydı. Sanat tarihinde bildiğimiz ünlü tablolar ironik olarak yeniden yorumlanmıştı. Tablolar orijinal bağlamlarından koparılmış ve izleyiciye yeniden bambaşka bir perspektifle sunulmuştu. Adeta sanat tarihinin ikonlarına alaycı bir yansımayla bakılıyor, izleyicileri tarihsel ve kültürel varsayımları sorgulamaya teşvik ediyordu.
Thomas Hirschborn, “Wall-Plaque: History of Art”; 2024
Görselden de tanıdığınız üzere Caravaggio’nun ünlü tablosu “Şüpheli Thomas”ın yeniden yorumlanması. Karton gibi sıradan bir malzeme kullanımı, sanatın maddi boyutunu ve erişilebilirliğini sorgular. Bu tercih, klasik sanatın elitist ve ulaşılmaz yapısına bir eleştiri olarak okunabilir.
Eserin isminin “Wall Plaque: History of Art” olarak seçilmesi, sanat tarihinin bir tür “plaket” yani anı levhası gibi görülmesini önerir. Bu, sanat tarihine alaycı bir bakış açısı sunarak, sanatın kutsallığının ve dokunulmazlığının eleştirisini içerir. Sanatçı, bu adlandırma ile sanat tarihinin sadece müzelerde ve duvarlarda asılı kalan bir öğe değil, sürekli olarak yeniden yorumlanması gereken dinamik bir süreç olduğunu vurgular.
Bu çağdaş yorum, Caravaggio’nun eserine bir tür zamanlar arası diyalog açar. İzleyicilere, sanat tarihinin sürekli evrilen ve yeniden şekillenen bir yapı olduğunu hatırlatır. Bu şekilde, geçmiş ve günümüz arasında köprü kurar ve izleyicilere sanatın değişen doğasını sorgulama fırsatı sunar.
Luis Flores, “Venus (Marble)”; 2024
Sanat tarihinin bilinen en eski Venüs’ü olan ‘Willendorf Venüs’ü tığ işiyle yünden yapılmış. Tığ işi ile yeniden yaratılan Willendorf Venüs’ü, geleneksel heykel malzemelerinden uzaklaşarak el işçiliğinin ve zanaatın estetik değerini yüceltiyor. Bu yaklaşım, tarihin en eski sanat eserlerinden birini daha ulaşılabilir ve dokunulabilir kılarak sanatın maddi ve dokunsal boyutunu öne çıkarıyor.
Tığ işi, geçmişin zengin kültürel mirasını günümüzün sanatsal pratiğiyle harmanlayarak zamanlar arası bir köprü kuruyor ve kültürel sürekliliğin önemini vurguluyor. Willendorf Venüsü’nün tığ işi ile yeniden yaratılması, kadının üretici rolüne ve kadın emeğine bir övgü olarak yorumlanabilir.
Sanatçının eser künyesinde ‘marble’ ifadesini kullanıp heykeli yumuşak bir malzemeyle yapması da oldukça ironiktir. Heykelin tığ işi ile yapılması, ona yumuşaklık ve şefkat katar. Bu materyal seçimi, Venüs’ün doğurganlık ve yaşam sembolü olarak algılanmasını güçlendirir ve izleyiciye sıcaklık ve samimiyet duygusu aşılar.
Ai Weiwei, “Therese Dreaming”; 2024 – Toy Bricks (Lego)
Ünlü ressam Balthus’un aynı isimli resminin ünlü Çinli ressam Ai Weiwei tarafından yeniden yorumu. Ai Weiwei’in, Balthus’un klasikleşmiş eserini legolardan yaparak yeniden yorumlaması, sanatın malzeme ve teknik sınırlarını zorlayan bir yaklaşım sunar. Lego gibi çocuk oyunlarıyla özdeşleşmiş bir materyal kullanarak, klasik resmin ciddiyetini ve tarihsel ağırlığını hafifletir, böylece sanatın demokratikleşmesi ve herkes tarafından erişilebilir hale gelmesi mesajını verir.
Ai Weiwei’nin bu çalışması, sanatın ve kültürün popülerleşmesi ve kitleselleşmesi sürecine dair bir eleştiri olarak görülebilir. Lego, küresel bir kültürel ikon olarak, popüler kültürün sembollerinden biridir. Weiwei, bu materyali kullanarak, yüksek sanat ve popüler kültür arasındaki sınırları bulanıklaştırır ve kültürel üretim ve tüketim süreçlerini sorgular. Malzeme lego olarak kullanılması diğer yandan sanatın yaratıcı anlamda bir oyun alanı olduğunu da vurgular.
Sanat tarihinin klasik eserleri de modanın klasik kıyafetleri gibi zamansız değil mi? Tüm bu ikonik tablolar sanat tarihinin sürekliliğini ve değişen materyallerle yeniden yorumlanabilirliğini gözler önüne sermiyor mu?
{240806}
